Eind 2019 verschenen de eerste verontrustende berichten over een virusuitbraak in Wuhan. Maar dat leek toen toch vooral een ver van ons bed-probleem.
Het jaar 2020 begon voor ons juist goed. De fundering was gestort, en er werd een begin gemaakt met de bekisting rondom het ijzerwerk, het zgn. vormwerk. Het zonnetje scheen, het water leek zich wat terug te trekken, de problemen leken bijna overwonnen. Nu konden we eindelijk de hoogte in! Gewoon stug doorwerken en dan zouden we Kerst in ons nieuwe huis vieren. Dat was nog eens een vooruitzicht!
Maar al snel werden ook in Europa mensen ziek. Het aantal besmettingen explodeerde. Regio's gingen op slot, en internationaal reizen werd al helemaal sterk beperkt zo niet bijna onmogelijk gemaakt. Binnen Portugal mochten mensen hun eigen regio niet uit, en de betonfabriek ligt in een andere regio. Werknemers mochten alleen met speciale documenten de weg op.
Zou onze aannemer misschien zelf ziek zijn? Of zijn personeel? Het regelen van officiële documenten kan daar wel even duren, dus zouden ze daarom niet op de bouwplaats zijn? We wisten het gewoon niet.
Het werd april. Langzaam was ons het gevoel bekropen dat er iets aan de hand was. Al enige tijd hadden we geen factuur meer ontvangen en geen updates over de bouw...
De architect kon ons ook niet wijzer maken, want zij had ook al een tijd geen contact meer kunnen krijgen met de aannemer. Hij nam zijn telefoon niet op, reageerde niet op e-mail. De bouwplaats was afgesloten, en inspectie door Ines en Anna kon nauwelijks plaats vinden omdat het zicht op de bouwput werd afgeschermd. Wat ze wel zagen door gaten in het plastic stemde niet bepaald optimistisch. Een telefoontje naar de overburen leek te bevestigen wat we vreesden; zij hadden ook al weken lang geen activiteiten waargenomen. Gebeurde er überhaupt nog wat, daar in Aroeira? Waar was de aannemer? Hij leek van de aardbodem verdwenen.
Gelukkig woont een oud KLM-collega op een half uurtje rijden, en laat die nou net een drone te hebben aangeschaft!
Jos was wel bereid om eens poolshoogte te gaan nemen. En hij nam z'n drone mee:
Helaas kwam de rauwe waarheid boven water; hij was gewoon van de aardbodem verdwenen. Samen met veertien andere bedrijven hebben we hem juridisch achtervolgd tot in de hel, maar het heeft niet mogen baten.
De rest van 2020 bestond vooral uit thuis blijven, of als vliegend personeel in speciale pakken naar je hotel begeleid worden waar je je kamer niet af mocht, zorgen niet ziek te worden, het verloop van COVID19 volgen, met pensioen gaan en met nieuwe plannen een nieuwe aannemer zoeken die het zou aandurven door te bouwen op de fundamenten van een ander.
En dat lukte!
Op 28 september 2020 ondertekenden we het contract met aannemer twee.